Ik ging laatst een Nintendo DS kopen. De reden was een simpele vlaag van nostalgie voor Pokémon DS generatie. Ik heb ooit alles verkocht, maar nu had ik weer behoefte aan Pokémon Emerald.
De start
Toen ik beide binnenkreeg was het meteen tijd om te beginnen. Ik kreeg al snel door dat je met een DS bijna overal kan zitten of liggen. Dat was een verrassende plus. Eenmaal aangekomen in Littleroot Town was het tijd om het avontuur te beginnen. Ik was vergeten hoe onconventioneel de selectie van je start Pokémon is in deze versie. Verrast bij het meer moest ik mijn Pokémon kiezen. Treecko, Mudkip of Torchic? Gras, water of vuur? Vroeger speelde ik deze met Torchic dus het was tijd voor verandering. Ik brak met mijn nostalgie en koos Mudkip, omdat die veruit het schattigst is. Na een kort gevecht was ik klaar om mijn kleine dorpje te verlaten. Met renschoenen van mijn moeder was het tijd om letterlijk weg te rennen van huis.
Op pad
Ik koos ervoor deze run een Nuzlocke run te maken. Een Nuzlocke run eist dat je jezelf bepaalde beperkingen oplegt om het spel spannender te maken. Het drijft ook een permanente manier van verliezen. De eerste regel is simpel: wanneer je Pokémon uitgeschakeld wordt, dan moet je deze vrijlaten. Daarnaast mag je per gebied alleen de eerste Pokémon vangen die je tegenkomt. Deze regelt dient een boel belangrijke doelen. Het eerste doel is voorkomen dat je regel één weet te omzeilen. Het verlies van een Pokémon is minder erg als je honderden beestjes kan bewaren als kanonnenvoer. Het tweede doel is het versterken van een doel van regel één, een verbinding maken met je Pokémon. Een Zigzagoon is normaal een Pokémon die je vergeet. Maar als dit jouw Zigzagoon is uit route 102, dan blijft het je bij. Niet langer beoordeel je een Pokémon op basis van zijn kracht of zeldzaamheid tegenover het grotere Pokémon bestand. Het schept de basis van objectherkenning, initiële locatie, initiële tijd en een causale keten vanaf dat punt met gevolgen. Daarmee wordt je Pokémon verhalend. Behalve dit verlangde ik meer nadruk te leggen op zowel de pijnfactor als het narratieve component. Daarom stond ik mijzelf toe alleen op te slaan op het exacte moment nadat ik een gymleader had verslagen. Bovendien mocht ik deze niet twee keer gebruiken. Daarmee geef ik mijzelf wat meer ruimte, maar een unieke schade. Daarnaast moest ik elke Pokémon een bijnaam geven, zodat ik me meer met ze zou binden.
